محمد حسین بهدانی

شعری با گویش بیرجندی از جناب بهدانی عزیز

کاشْکِ مِشُو عروسی یو بی کَشّ و فَشّ و سأده بُو      

نِه هرکه بُـرْ اویَکّـه هَـیْ بـی خـودی پُـز مِدَأدِه بُو

کُفـرِ خـدا مِشُــو اگــر ارکِسـتِ اوشُـوْ بِـه نِیَـأ               

یـا کــه مِیُــونِ مَــرْدِکا خــور زنِ طُـوْ مِـدَأدِه بُو

چِه کارمِشُو که نِصف شُوْ، بوق نِزَنِمْ تیکآف نِدِم         

خُوبِه که یَـه شهـرِ هَمَـش، اَدَمْ ره فـاش مِدَأدِه بُو

اَلا جِــوُونِ کـه هَنُـوقأطـیِ مُـرغُ نِــه شِـدِی                    

خُبْ هوشِ خُورْ وَرخونِـه که یارِتوپاک وسَأدِه بُـو

لــذّتِ دنیـا ره اگــر نِمِـیْ کُنِـی وَرْ خـو حَـرُومْ               

یَـکِ  ِره بِسْتـو کـه رفیـقْ، تـورْ غُصّه کـم مِدَأدِه بُو

دختـرِ بستـو سردِ پِـشْ کـه خیتـلِ کُـوچـا نِبُــو             

چـه فَـأیْـدَه دأره یــارِ کــه دلْ اَرْ همـه مِـدَأدِه بُو

از کُجـه معلـوم کـه نشُــو شهــره شهـر عَأقِبـَتْ            

دختــرِ کــه دور از جنـاب قـرتی و پـر إفــأده بُو

لــذّتِ دنیـاکـه مِگَـنْ بعد از زه دُنــدُن اَدَمِ                   

اَدَمْ وراِیْ اِشکَـم خُـوهَـم یـه حـالِ بَـدْ  مِـدَأدِه بُو

یَـکِ ره بِسْتـو کـه بِِـرِیْ دعوتــی یُو و پخـت و پز       

  همیشــه پِـشْ اُجــاق خُـورْ دود و اَلـوْ  مِدَأدِه بُـو

غـذایِ آمـاده هَمَـشْ گـردن تـو  نَمِنْـدَأختــه بُـو             

  یــا کـه بجــا اِشْکَنــه تُـورْ اَوْپَکَنُــوْ مِــدَأدِه بُــو

عَأشِـقِ اونِ شُـوکـه تُــورْ اسیـر دنیــا نِکُنَـــه             

اگـر غمـی همیشـه تُــورْ کَشْکَــلِ طُـوْ مِدَأدِه بُـو